Woensdag is column-dag op Our House. Twee gastschrijvers uit de dancewereld vertalen – ieder in een eigen bpm – de hartslag van de scene. In de even weken lees je JoeySuki, alias voor Tilburger Lelieveld. Na een burn-out verruilde hij zijn carrière als internationale dj/producer voor een rol als artiestencoach, met muziek ernaast. Dit keer laat hij, mede naar aanleiding van de zorgelijke ontwikkelingen in Eindhoven, zijn licht schijnen op de clubscene; ooit florerend, nu ondergaand.
Ik herinner het mij nog heel goed. De dag dat ik 16 werd en officieel het uitgaanswereldje in mocht. Geen fake ID’s of sleep-overs meer bij vrienden maar uitgaan zoals de grote mensen dat deden.
Dat is inmiddels bijna 12 jaar geleden. Een van de dingen die mij opvielen is dat er muziektechnisch eigenlijk maar twee keuzes waren in de stad. Enerzijds Après Ski/R&B/HipHop/Top40. En anderzijds House.
Je had de welbekende studentenkroegen waar letterlijk van alles werd gedraaid. Het ‘U vraagt, wij draaien’-concept. En je had discotheken waar dj’s er alles aan deden om de nieuwste muziek te draaien en zo min mogelijk hitjes.
Bierviltje, pen en Soulseek
Dat laatste is hetgeen mij het meest is bijgebleven en waar mijn grootste interesse ook lag. Ik vond het heerlijk om op stap te gaan en gemiddeld zo’n 10 keer per avond naar de dj te rennen om te vragen welke plaat hij draaide.
Want nee, lieve mensen: Shazam bestond nog niet dus ik moest het doen met een ouderwets bierviltje en een pen. Om de dag erna op Soulseek op zoek te gaan naar de desbetreffende plaatjes.
Als je die plaat eenmaal had, kon je dag niet meer stuk en stond ie een maand lang op
Zo zal ik nooit meer het moment vergeten dat ik voor het eerst de Fedde Le Grand-remix hoorde van Ida Corr’s ‘Let Me Think About It’. Man, man, man… wat heb ik een zoektocht afgelegd naar die plaat. Het leuke daarvan was wel dat als je hem eenmaal had, je dag niet meer stuk kon en die plaat vervolgens een maand aan een stuk op stond.
Toen mijn eigen carrière begon te lopen heb ik ook nog in aardig wat clubs gedraaid in Nederland maar ik merkte wel dat dit al snel begon te verminderen. Ze gingen een voor een failliet. In mijn ogen doodzonde, want hier heb ik mijn mooiste tijd beleefd.
Wie durft nog een club te openen?
Ik vraag me dan ook af met welke gedachte de jeugd van tegenwoordig op stap gaat. Willen zij niet meer verrast worden door nieuwe muziek en alleen maar het herkenbare voorgeschoteld krijgen? Of is er wel degelijk vraag naar een discotheek en durft niemand het aan om er een te openen omdat de laatste jaren niet de beste waren voor de underground industrie?
Als het aan mij ligt vind ik dat elke stad in ieder geval één club moet hebben. Ik heb er een onvergetelijke jeugd gehad en ervaringen opgedaan die mijn passie voor muziek alleen maar hebben versterkt.
>> Zie ook onze serie artikelen rond de sluiting van club Arcade:
Clubscene Eindhoven krijgt almaar hardere klappen <<
