Huisschrijvers van Our House geven iedere week het toetsenbord aan elkaar door voor een column op de zondagmiddag, over hun verwonderingen in feest -en festivalland. Dit keer: huisstuiterbal Bart Elzendoorn, die schrijft dat zijn liefde voor de hardere stijlen niet ‘zomaar een fase is’, maar eens en voor altijd.
“Als je ouder wordt, laat je die muziek wel los.” Die zin kreeg en krijg ik nog altijd vaak te horen als ik met mensen spreek die geen affiniteit hebben met hardstyle, hardcore of andere dancestijlen boven de 150 beats per minuut. Het gebeurt niet dagelijks, maar wel vaak genoeg om me daar over te blijven verbazen.
Als klein jongetje was ik al gefascineerd door elektronische muziek. Ik herinner me goed dat ik er altijd rekening mee hield dat ze op de radio een gave dancetrack zouden draaien. Het cassettebandje (ja, dat heb zelfs ik nog meegemaakt) zat klaar in mijn radio zodat ik meteen op record kon drukken om die track mee te tapen.
Die opbouw, die melodie… kippenvel
In eerste instantie was trance het genre dat mij raakte. Natuurlijk vond ik Tiësto goed, maar de remix van Superstring door Rank 1 in 2000 liet bij mij een niet te beschrijven emotie achter. Die opbouw, die melodie… kippenvel. Ik was slechts 9 jaar oud, maar de liefde voor elektronische muziek stroomde vanaf dat moment door mijn aderen.
Ontdekkingsreis
Maar ik wilde ook andere stijlen ontdekken. In cd-winkels zat ik regelmatig lange tijd met een koptelefoon op mijn hoofd om cd’s te luisteren, op zoek naar nieuwe muziek. Daar kwam ik voor het eerst in aanraking met hardcore. Ik besefte me heel goed dat dit andere koek was dan de remix van Superstring, maar wat vond ik die energie en snelheid fijn.
Thuis werd het steeds makkelijker om op de computer muziek te zoeken, te downloaden en te luisteren. De muzikale ontdekkingsreis ging onverminderd door. Ik luisterde hardcore, maar tegelijkertijd ontstond hardstyle zoals we dat vandaag de dag kennen. Ik stuitte op namen als Isaac, Pavo, Luna, D-Block & S-te-Fan en Zany. Mijn ontdekkingsreis had zijn hoogtepunt bereikt.
Hardstyle greep mij zoals de remix van Superstring dat eerder deed. Nu, ruim tien jaar later, is die liefde alleen maar intenser geworden. Als ik dan terugdenk aan mensen die zeiden dat deze muziekstijl maar een fase zou zijn, kan ik daar alleen maar om lachen.
Van hier tot Australië
De liefde voor de hardere stijlen, hardstyle in het bijzonder, bracht me afgelopen jaar zelfs naar Australië, waar ik samen met vrienden Defqon.1 bezocht. En hoe vaker nog tegen mij wordt gezegd dat die liefde wel een keer bekoeld raakt, des te overtuigender ik ben dat ik over tien, twintig en dertig jaar nog altijd kriebels in mijn buik krijg van deze geweldige muziek.
Samen met onze Australische vrienden op Defqon.1 Australië in 2015.
