Met zijn Extrema groeide Marcel Mingers uit tot een van de grondleggers van de Nederlandse dancecultuur. Nu, na 30 jaar, is dat tijdperk voorbij. Mingers was er klaar mee. Hij verkocht zijn aandelen om een volgende fase in zijn leven in te gaan, maar die begon vol drama. Samen met TIOH’s Mark van Bergen, schrijver van het boek over Extrema, blikt Marcel Mingers terug op een paar nare laatste jaren, maar vooral ook op een legacy om trots op te zijn. Plus: wat gaat hij in de toekomst nog doen? 

We ontmoeten Marcel Mingers daar waar we het eigenlijk niet meer verwacht hadden, maar waar we vroeger al zo vaak voor hem kwamen. In de woning boven de plek in hartje Eindhoven waar Extrema jarenlang kantoor hield. Mingers woonde er al die tijd letterlijk boven zijn levenswerk. 

Extrema is er nu weg, verkocht. Maar Marcel Mingers is terug in de panden die zijn eigendom bleven. Noodgedwongen, door een zeer ongelukkige speling van het lot. Waarover zo meer. 

Tumultueus was het leven van Marcel Mingers (Kerkrade, 1970) altijd al. Een understatement. Dertig jaar lang leidde hij Extrema, een van de eerste dance-organisaties van Nederland. Wat begon met kleine housefeestjes op bijzondere locaties in zijn bakermat Limburg en in België, mondde uit in grote, toonaangevende festivals als Solar Weekend en Extrema Outdoor. Dat laatste event kende edities in binnen- en buitenland, met de Belgische ‘XO’ tegenwoordig als enige maar fiere nazaat. 

“Ik heb niets meer te verliezen”

Hoge pieken, diepe dalen

Als de creatieve chaoot die Marcel Mingers van nature is, ging dat nooit zonder wrijving. Hij beleefde met Extrema hoge pieken, maar ook diepe dalen. (Van die vele pieken stelt hij voor deze gelegenheid zijn top 3 samen, je vindt de hoogtepunten onderaan dit verhaal.)

Tegenslagen waren er ook doorlopend, al kreeg (en krijgt) niemand de immer positief ingestelde Mingers klein. Daar heeft hij – hoewel er nu flink wat kilootjes van af zijn – het postuur ook niet naar. En toch. Financieel ging het bedrijf in de jaren ‘90 langs de rand van de afgrond en Mingers had lange tijd knallende ruzie met voormalig boezemvriend en mede-oprichter Sander van der Sluis. Uiteindelijk brak hij met zijn compagnon en ging Mingers solo verder.    

Never a dull moment dus. Maar wat hij de afgelopen 2 jaar allemaal op zijn dak kreeg, privé vooral, daarvan zouden doorsnee burgers toch snel naar de psycholoog of aan de drank of drugs gaan. Voor Mingers is dat trouwens een ‘zorg’ minder, zegt hij openhartig en vol zelfspot. “Die middelen gebruikte ik toch al. Soms wekenlang niet, dan weer wel even.” Want ja, we mogen ‘alles opschrijven’ van hem. “Ik heb niks meer te verliezen. En ik leef momenteel gezonder dan ooit.”

Wat heet, verliezen. Zijn relatie liep stuk, hij ziet zijn dochter sindsdien maandenlang niet. Extrema Outdoor stopte na 22 jaargangen in Nederland. En hij verloor de connectie met het team binnen zijn bedrijf, dat hij onlangs uiteindelijk ook verkocht aan Event Warehouse (van o.a. Paaspop). Tot overmaat van ramp brandde enkele maanden geleden zijn droomwoning af: zijn boerderij in Son en Breugel, waar hij nog maar 8 maanden woonde. 

Noorwegen

Om met de liefde te beginnen. Zijn relatie met de Noorse Lena Anglen was sowieso al ingewikkeld. Ze waren dol op elkaar en kregen een dochter, Julia. Maar beurtelings samenwonen in Eindhoven en Oslo ging niet in de koude kleren zitten. Eerst kwam Lena nog voor langere tijd naar Eindhoven, maar ze kon steeds moeilijker afstand van Noorwegen nemen. 

Marcel: “Tien jaar lang ben ik op en neer gevlogen. Dat was zo slecht voor mij. Bij Lena kwam ik enigszins los van Extrema, waar ik boven woonde, en leefde ik hartstikke gezond. Ik zat alleen de hele dag te skypen, vond het toen al heel moeilijk om Extrema te leiden. Maar terug in de hectiek in Nederland, alleen levend, dat was nog veel slechter. Ik snoof alles op.”   

Uiteindelijk was hij er ‘helemaal klaar mee’, en vroeg hij Lena een keuze te maken: of in Nederland komen wonen, of scheiden. Het werd dat laatste. Ze staan volgens Marcel nog op goede voet met elkaar, maar het heeft wel als gevolg dat hij zijn dochter enkel nog in de Nederlandse schoolvakanties ziet. 

“Daar heb ik het in het begin heel erg moeilijk mee gehad. Julia lang moeten missen als ze in Noorwegen is, maar ook: na wekenlang alleen maar hier samen zijn, haar terug op het vliegtuig moeten zetten.”

Ook SFX was kandidaat-koper Extrema

En toch: zijn bedrijf verkopen was ‘nog heftiger’. Dat ‘kind’ was al 30 jaar oud, zijn ziel en zaligheid lag er in, Marcel Mingers wás gewoon Extrema. “Het verkoopproces duurde wel driekwart jaar. Geld en contracten zijn zo niet mijn ding, maar nu was ik toch bang dat elke verkeerde punt of komma grote consequenties voor de rest van m’n leven zouden hebben.”

Het is niet dat hij Extrema zelf in de etalage had gezet, het begon met een vraag van buiten. En ja, er waren meerdere kandidaat-kopers, biecht hij op. Medio jaren ’10 al begon het met de Amerikanen, die dance destijds eindelijk ontdekt hadden. Eerst kwam SFX langs, die toen net al ID&T hadden overgenomen. Daarna volgde Insomniac (van o.a. Electric Daisy Carnival). 

“Ik ben gewoon uit interesse dat gesprek aangegaan, maar ik voelde er helemaal niks bij. Kwam hier zo’n jong zakenmannetje in pak langs die totaal geen voeling had met onze visie.”

De interesse verdween weer, totdat de eigenaren van Paaspop aanklopten. Onlangs werd bekend dat Event Warehouse (het overkoepelende bedrijf) Extrema overneemt. In de praktijk: Solar Weekend en 60 procent van Extrema Outdoor Belgium (de overige 40% blijft in handen van Extrema België-baas Ugur Akkus). Mandala blijft eigendom van Marcel Mingers. 

Toen de verkoop eindelijk rond was en naar buiten werd gebracht, werd Marcel overladen door emotionele berichten. Hij mocht soms een ‘pain in the ass’ zijn geweest met al z’n creatieve eigenwijsheid, feit is dat velen in Nederland en Vlaanderen hun carrière aan zijn (pioniers)werk te danken hebben. En dat werd niet vergeten.

“Al die berichtjes, dat deed me wel wat hoor. Enerzijds vind ik het mooi, maar ik kan er ook snel ongemakkelijk van worden. Ik hoef niet per se in de schijnwerpers te staan.”

Blij met Paaspop

Hij is ‘zo blij’ dat Paaspop het uiteindelijk geworden is. “Ze staan letterlijk en figuurlijk dichtbij me, en met Extrema hebben we jarenlang de dancetent in Schijndel gehost. Zij wilden ook dat de eventconcepten en hun namen bleven, wat voor mij een harde voorwaarde was. Ik verkocht niet zomaar voor het geld, maar wil dat Solar en Extrema Outdoor Belgium doorleven.”

Dat dat zonder zijn leiding of aandeel zal gebeuren, daar was hij de laatste jaren al een beetje aan gewend geraakt. “Ik was al een soort van werkloos geworden, want ik had niet meer zo’n plezier in het organiseren en heb een stap terug gedaan. Door het op en neer reizen was ik de connectie met het team bovendien een beetje verloren. En door corona raakte ik ‘m uiteindelijk helemaal kwijt.” 

Marcel stond de dagelijkse leiding af aan Bas Baetsen, die als programmeur zo’n kwarteeuw geleden de eerste werknemer ooit van Extrema werd. Sinds zijn komst groeide het team alleen nog maar verder. Maar Marcel haalde bij dat personeel soms het bloed onder de vingers vandaan door, soms last minute, eigenzinnige besluiten te nemen. “Ik ben heel lang heel koppig geweest, maar kwam uiteindelijk tot het inzicht dat anderen sommige dingen gewoon beter kunnen dan ik. Vaak namen ze niet aan wat ik zei, maar van de andere kant deden ze ook veel dingen goed.”

Terwijl de contractbesprekingen met Event Warehouse door liepen, bouwde hij vast aan een lang gekoesterde droom voor na zijn Extrema-tijdperk. Een eigen boerderijtje, waar hij samen met Julia van wat meer rust kon genieten en nieuwe creatieve concepten kon bedenken. En waar – vooruit – op z’n tijd vrienden en andere creatievelingen aan konden meren voor gezelligheid. 

“in de buurt dachten ze dat een nieuw woodstock aan het verrijzen was in mijn tuin”

Een eigen ‘festival-farm’

Lang zinspeelde hij op Spanje, waar hij op Ibiza ooit al een tijdje in een finca woonde en destijds met Extrema niet onverdienstelijk bouwde aan een portfolio op het party-eiland. In het boek ‘Extrema: 20 Years of Love’ (2014) vertelt hij uitgebreid over die tijd. Maar het werd uiteindelijk Son en Breugel. Een jaar geleden betrok hij er een boerderijtje aan het water, met een grote lap grond erbij. 

“Eerst twijfelde ik heel erg of ik er wel goed aan had gedaan. Ik dacht dat ik er in eenzaamheid zou sterven. Ik had geen geld om nieuwe spullen te kopen, het salaris dat ik vanuit Extrema kreeg was niet genoeg. Maar uiteindelijk heb ik een topzomer gehad. Ik richtte de woning in met bij elkaar geraapt antiek en schilderde de boel in vrolijke kleuren. Iedereen kwam ook aanwaaien om mee te helpen of een drankje te komen doen. We zetten tentjes neer zodat mensen konden blijven slapen.” 

Het was zijn eigen kleine festivalterrein. ‘Mandala Farm’ stond er dan ook op een bord in de tuin. Maar in de buurt was niet iedereen blij. “Sommigen omwonenden schrokken zich kapot. Ze dachten dat in mijn tuin een nieuw Woodstock aan het verrijzen was. De politie had ook argwaan. Ze dachten dat ik een of andere drugsbaas was, vermoed ik. Toen ik een keer een melding van inbraak deed, wat niet het geval bleek te zijn, stuurden ze een complete politiemacht met 6 auto’s en doorzochten ze de hele woning. Zonder resultaat.”

Rampspoed

In maart van dit jaar kwam de echte rampspoed. Marcel – alleen thuis – was ‘s nachts wat aan het frituren toen een steekvlam ontstond die hij niet meer geblust kreeg. Binnen 5 minuten stond de hele boerderij in lichterlaaie. Zijn oudste hond Binkie wist de woning nog te ontvluchten, de jonge dieren Fido (poes) en Coby (hond) niet. 

Urenlang zat hij te huilen voor het brandende huis. “Ik was alles kwijt, buiten een joggingbroek en een shirt. Contracten, foto’s, noem maar op. Julia was er niet, gelukkig kan ik nu zeggen. Maar het aller moeilijkste vond ik het om haar later te vertellen van de dode dieren.” 

Nu woont hij dus tijdelijk in zijn oude huis, het duurt nog wel zo’n 2 jaar totdat de boerderij weer is opgebouwd. Want het staat vast dat dat gebeurt, en dat hij terug wil. 

Hij heeft een mooi pensioen met flink wat nullen overgehouden aan zijn verkoop van Extrema, maar hij weet nog niet precies wat hij wil. “Ik wil het in ieder geval niet zomaar gaan opsnoepen.” 

“Het is geen fijn gevoel, de druk dat je nu iets moet met je geld.” Lachend: “Ik heb even gedacht om nog een flinke stunt te doen. Een groot eindfeest geven, en daar dan een paar miljoen in de fik te steken. Maar dat heb ik maar niet gedaan. Ik weet het nog niet, er komt wel iets. Misschien doe ik iets met kleding of inrichting. Of ik start een Bed & Breakfast bij het boerderijtje.” 

“Ik wil mensen samenbrengen, bewustwording creëren”

En Mandala, dat hij dus bewust niet meeverkocht aan Paaspop? “Wie weet dat ik dat weer opstart ja, in juni 2022. Maar dan echt in de kern zoals het bedoeld was, als participatie-evenement zonder winstoogmerk. Iedereen neemt zelf eten en drinken mee, er zijn hooguit wat voorzieningen voor als bezoekers dat vergeten zijn of nog iets nodig hebben. Maar het draait om co-creatie, om tribes. Iedere partij, iedere bezoeker neemt een deel van het festival voor zijn rekening.”

Want die menselijkheid, dat familiaire – dat vormde toch oorspronkelijk wel het dna van Extrema. De ‘dance-hippies van het zuiden’, werden Marcel en Sander vroeger ook wel genoemd door noordelijke concurrenten als ID&T. Zelf kan Mingers die term niet meer horen, maar hij heiligt de hippie-principes nog steeds. 

“Ik wil goede dingen doen voor mensen. Ze samenbrengen, bewustwording creëren. Dat is, zeker door de corona-tijd maar daarvoor ook al door de opschaling van evenementen, belangrijker dan ooit. Een kampvuurtje op een festival, verstilling, wordt nu weer meer gewaardeerd dan vroeger, net als het idee dat je daar niet per se een dure dj als Carl Cox nodig hebt. Wat ik daar zelf nog mee ga doen ooit, weet ik niet. Maar ik zal me blijven inzetten om creatieve mensen bijeen te brengen.”

De top 3 van Extrema-hoogtepunten volgens Marcel Mingers

1. Extrema Outdoor Nederland: eindshow 2009 en 2010

“Begin jaren ‘00 waren we een van de allereerste organisaties die ons festival spectaculair afsloot met een show vol theater en vuurwerk. Nu is zoiets helemaal ingeburgerd, toen was het nieuw. Wat we in 2009 en 2010 neerzetten op en langs het water van Aquabest, was een ongekende mijlpaal waar ik nog steeds het meest trots op ben. De shows waren kippenvelmomenten, waar onder meer BNN op televisie verslag van deed.” 

Niet onbelangrijk detail: het project vormde de geboorte van het Eindhovense bedrijf 250k, dat tegenwoordig mondiaal leider is in visuele showproductie (hier ons verhaal over 250k). De naam van het bedrijf? Die slaat op het budget dat de initiators kregen tijdens hun huzarenklus op die bewuste editie van Extrema Outdoor. 

2. Ibiza: partyreizen en residency (1998)

“Ibiza was destijds helemaal nog niet zo bekend, zeker hier niet. In 1998 wist het toerismebureau me te vertellen dat er die zomer slechts 5000 Nederlanders op het eiland waren. Toch wist ik in eigen land 1500 partyreizen te verkopen. En we deden met Extrema een feest in de Pacha, plus hadden een residency in club Divino. We waren zo de eerste Nederlandse promotor die voet aan de grond kreeg op Ibiza.”

Hieronder een flyer van het closing party in El Divino, met op de line-up (inclusief spelfout) niemand minder dan Ricardo Villalobos. Ook de latere EDM-superheld Tiësto trad nog op voor Extrema in diezelfde club.

3. Julia bedenkt Mandala Festival (2011)

Zijn dochter is 3 jaar oud als ze Marcel een tekening laat zien, met daarop een plattegrond van een evenement. ‘Mandala Festival’ noemt ze het. “‘Een festival van Julia en Papa voor lieve mensen’, moest het worden. Ik heb haar beloofd het te gaan realiseren, en heb woord gehouden. Solar was mooi, veel groter ook natuurlijk, maar dit was mooier. Zeker omdat het veel meer om bewustwording draait.” En Julia, gaat die het stokje nog overnemen ooit? “Nee, die is meer van de dieren.”