Mooie, opvallende mensen, stages en visuals. Naast het oor krijgt het oog ook steeds meer op festivals en andere events. En met al die foto’s en video’s is extra lang nagenieten van al die eyecandy’s verzekerd. Opvallend: het zuiden levert niet alleen relatief veel headliner-dj’s, maar ook veel topfotografen. Our House portretteert daarom de toppers van áchter de lens. We vroegen ze over hun passie en stijl en lieten ze hun 10 favoriete foto’s so far kiezen. In deel 5: Ralph Roelse uit Eindhoven, die schiet voor o.a. ADE, Thump, Extrema én Our House. Hij begon op straat en heeft schijt aan doorsnee party-fotografie. “Je moet lijden, niet braaf en popie jopie lopen doen.”
Ralph Roelse
Leeftijd: 31
Woonplaats: Eindhoven
Fotografeert sinds: 2003 (sinds 2014 als professional)
Opdrachtgevers: O.a. TBWA/NEBOKO Advertising, Blueprint Media, George&Harrison, Toffey, Thump, Noisey, HEMA, Jägermeister, Hard Rock Café, ADE, Dutch Design Week, Extrema, BRIGHT Magazine, E-Moves, Effenaar, BIKI90 Events.
Online: Website, Instagram
Hoe omschrijf je je stijl?
“Een stijl, daar groei je in. Daar vind ik het nog te vroeg voor, dat duurt jaren. Stiekem is stijl ook wel de dood van de kunstenaar, want dan ben je one-trick pony shit aan het doen en dat is niets voor mij.”
Alhoewel ik wel kan zeggen dat ik veel met donkerte werk, en personen als onderwerp vaak isoleer in het kader, uit de context haal in beeldend opzicht om zo vervreemding te creëren. De documentaire-look is wel mijn ding.”
Waar streef je naar tijdens een event of shoot?
“Naar het maken van monumentale beelden, geen twijfel mogelijk. Maar die maak je amper daarom zijn ze ook zo moeilijk te maken.”
“Eigenlijk heb ik het liefst schijt aan een opdrachtgever als ik events schiet. Natuurlijk schiet ik ook de beelden die er van me verwacht worden maar het liefst doe ik zo min mogelijk concessies. Als ik beelden niet relaxt vind dan delete ik ze toch van m’n computer.”
Je moet lijden, niet braaf gaan lopen doen
“Een beetje maniakaal en radicaal zijn hoort er bij, vind ik. Kritisch zijn naar jezelf. Je moet lijden, niet braaf en popie jopie gaan lopen doen.”
“Ik vind maar 5 procent van mijn werk echt sick. Het liefst schiet ik op events autonoom. Dan kan ik zelf bepalen wat ik vet vind en wat ik vertel. Niet te veel, want dan gaat het bijzondere er af.”
Hoe maak je het verschil?
“Door mezelf niet als fotograaf te zien en fotografie niet als einddoel. Ik ben ook autodidact, heb mezelf fotografie aangeleerd.”
“Natuurlijk gebruik ik de fotografie als instrument en ben ik onderdeel van een fotografenscene. Maar wat mij onderscheidt is dat ik een kunstacademie-achtergrond heb, met conceptuele kunst als afstudeerrichting. En ook dat ik een graffiti-achtgrond heb en de meeste shit op straat heb geleerd. De hiphop-, do it yourself-mentality.”
“Al die achtergronden clashen wel eens en daar wordt het spannend. Dat betekent dat ik anders naar beeld kijk, anders naar de wereld kijk en ook creatieve concepten kan neerzetten waar niet meteen iedereen aan denkt. Zoals dat ik een bloemencorso in Zundert in zwart-wit fotografeer en dat uiteindelijk een heel lugubere serie wordt.”
Hoe verloopt jouw dag op een event?
“Eerst wakker worden met koffie, gezonde hap, mail checken en de hele reutemeteut. Wat ritalin in m’n portemonnee voor later op de dag want ik kan soms nogal vervallen in social anxieity. Eigenlijk hou ik ook niet van mensenmassa’s en al helemaal niet van groepen om eerlijk te zijn. Maar als ik een doel heb zoals fotograferen vind ik het prachtig om er tussen te lopen, lekker gek doen of zoeken naar de ruwe diamant.”
Als je de beste wil zijn moet je snel leveren
“Als ik moet werken in opdracht gaat alles zoals het moet: bandjes halen, backstage stuff. En anders niet. Dan smokkel ik een camera mee of heb ik van te voren wel wat gefixt met mensen die ik ken. Ik ga niet betalen als ik niet hoef te betalen, sowieso vind ik de meeste festivals veel te duur. Ik maak m’n werk en ga op in de mensen en het feestgedruis, word één met ze.”
“’s Nachts ga ik meteen aan de edit. Afronden die hap want de wereld gaat snel en als je de beste wil zijn moet je snel leveren, zo werkt het nou eenmaal.”
Wat is de magie van fotografie voor je?
“Ik geloof wel in magie. Jezelf en anderen lekker verwonderen, niet alles hoeft begrepen te worden. Iets begrijpen is het einde van kunnen dromen.”
“Maar ik geloof niet in partyfotografie. Ik ben dat niet. Fuck partyfotografie, echt.. De meeste van die lui zijn goed in marketing, zichzelf leuk positioneren en lullen, maar niet in eigenzinnige foto’s maken. Ik ken er maar weinig en degene die ik ken en die zich helemaal geven en goed zijn, respecteer ik.”
“Ik leef mijn leven en als daar party bij komt kijken is dat een onderdeel ervan. ‘Nightlife, street stuff, magic’, dat staat op mijn Instagram-bio. Daar voel ik meer bij. Ik doe veel meer. De hokjesgeest, ik hou er sowieso niet van maar mensen willen graag duiding.”
Doe je er nog iets naast?
“Op dit moment werk ik regelmatig samen met reclame- en pr-bureau’s. In eerste instantie gaat het daar vaak over fotografie maar ik ben ook een sparringpartner als het gaat over het reflecteren op bestaande campagnes en het kritisch kijken naar visuele storytelling, branding en concepting. Ik weet goed wat werkt en wat niet werkt, puur op intuïtie. Daar wil ik ook zeker meer mee doen, die intelligente en creatieve kant.”
“Waar ik trouwens ook echt gelukkig van word is mensen inspireren en mensen met talent koppelen zodat nieuwe dingen kunnen ontstaan en kunnen groeien, heerlijk. Ik heb ook een zwak voor de underdog. Als ik kansen voor iemand zie ben ik oprecht geïnteresseerd en ik handel niet omdat ik iets terug wil van die persoon. Ik krijg een goed gevoel als ik iemand kan inspireren en diegene zie groeien. Dat heeft er voor gezorgd dat ik mensen om me heen heb verzameld die ik al jaren ken. Ik geloof in hen en zij weer in mij. Zo helpen we elkaar vooruit en dat is een kracht.”
Uit wie of wat haal je zelf inspiratie?
“Uit het dagelijks leven, rondbanjeren in de stad, muziek luisteren en poëzie lezen, uit hiphop, uit filosoferen met vrienden. Natuurlijk haal ik de meeste inspiratie van internet.”
“Er zijn honderden kunstenaars, fotografen en regisseurs door wie ik geïnspireerd ben. Blijvertjes zijn wel Alec Soth, een van de weinige Magnum-fotografen die een artistieke benaderingswijze heeft en fotoboeken als zijn definitieve werk ziet. En Ryan Mc Ginley, omdat hij ook een graffiti-achtergrond heeft en ergens balanceert tussen fashion en documentaire. Romain Gavras, The Coen Brothers en Spike Jonze geven als regisseurs ook wel dikke inspiratie omdat ze tering creatief zijn en gekke werelden neerzetten. Of rapper Aesop Rocky, van wie z’n Instagram-account gewoon een wereld op zichzelf is, geniaal gedaan.”
Wat is het meest bijzondere wat je ooit hebt meegemaakt als event-fotograaf?
“Dat is zoveel, dat ik niet meer weet wat allemaal. Beetje een luxe is dat hè, al leef ik soms ook misschien te veel in het moment. Anyway, bijzonder is om op een gabberfeest zijn en geclaimd te worden door 7 groepen tegelijk of je foto’s van ze wil maken, en ze dan meteen voor je gaan poseren. Of dronken fotograferen of met een halve pil in m’n mik rondlopen op stages met m’n camera. Maar dat doe ik eigenlijk nooit meer.”
“Veel bijzonderder was die keer dat ik in 2005 in een hangar in Brussel binnensloop. Dat was echt over hekken klimmen en de security te slim af zijn, om daar samen met een vriend van me een graffiti te kunnen zetten op een trein. Toen we klaar waren en ik de foto’s maakte met mijn analoge, crappy camera, dacht ik: wat een sfeer is dit man, net alsof ik zelf in een film zit! Adrenaline, de setting, het doen voor het doen, l’art pour l’art, die underground scene, alles.”
“Toen ik een week later dat rolletje ging ontwikkelen zag ik dat die vriend van me in beeld stond, hij had een soort bivakmuts op z’n hoofd en dat maakte de foto zo veel vetter dan alleen een foto van die piece. Vanaf toen besloot ik niet meer zelf te schilderen maar mee te gaan als graffiti-fotograaf. Daar is alles begonnen.”
