DGTL Festival vierde met Pasen – hoe symbolisch – zijn grote herrijzenis met een grootse, driedaagse editie. TIOH’s Mark van Bergen (vrijdag en zaterdag) en Casper Gout (zondag) trokken naar de NDSM in Amsterdam en genoten van een grensverleggende hoogmis binnen de elektronische muziek.
Foto’s: DGTL
Wie denkt dat de tijd heeft stilgestaan bij DGTL, zit ernaast. Het in Amsterdam gebaseerde festival ging tijdens haar moeder-editie niet zomaar verder waar het 3 jaar geleden stopte. Er zijn een paar reuzenstappen gezet, waardoor DGTL nu nóg progressiever voor de dag komt.
Neem alleen al die line-up. Die is niet twee jaar lang ‘aangehouden’ of doorgekopieerd, met namen die al voor de geannuleerde corona-edities geboekt waren. Het programma werd continu ververst, waardoor je in het imposante blokkenschema struikelt over de frisse, opkomende namen. Van sommige acts hadden we nog nooit gehoord.
Heel mooi daarbij: de sekse-verdeling op de line-up is nu bijna in evenwicht, wat in dance-land een grote prestatie mag heten. Op alle stages shinen mannen én vrouwen, of het nou talenten of headliners zijn, vroege of late timeslots, wit of gekleurd. Het past ook geheel binnen de progressieve, diverse koers van DGTL, ontdekten we gedurende drie etmalen.
Vrijdag: Janken bij de pracht van Monolink live
Natúúrlijk staan er ook grote namen op DGTL 2022. Maar dat zijn dan wel vaak acts die exclusief zijn en/of met een speciale show voor de dag komen.
Op de (teruggekeerde) vrijdagse Opening Night in de NDSM-loods heeft Monolink het allebei. Na een fijne warm-up door LEIA (hier ons interview richting het festival) weet de Berlijnse multi-muzikant de rauwe hal compleet te verpletteren met een live optreden dat zwanger staat van emotie en virtuositeit.
Bijna was dat overigens niet doorgegaan, door een rampzalig verlopen tour in India. Iets meer dan een etmaal voor zijn show in Amsterdam postte Monolink dat meerdere optredens daar (door stroomuitval en politie-invallen) waren gecanceld, dat zijn tourmanager was opgepakt en zijn apparatuur in beslag genomen. Op DGTL had hij zijn gear nog altijd niet terug, vertelde hij ons na afloop, dus trad Monolink aan met een geïmproviseerde set.
Ableton
Het stond hem niet in de weg. Steffen Llink is dan ook een geroutineerde one-man-band. Zijn handen schakelen tussen zijn Ableton Live-controller en zijn gitaar, waarmee hij live over zijn tracks speelt. Daar weeft hij dan nog zijn meest kenmerkende geluid overheen: die prachtige stem. Velen mogen die dan kennen van zijn samenwerkingen met ARTBAT (‘Return To Oz’) en Ben Böhmer (‘Father Ocean’), Monolink heeft zelfstandig ook een prachtige discografie gebouwd.
Gewapend met het nog verse, maatschappelijk uiterst actuele materiaal van zijn tweede album ‘Under Darkening Skies’ bezorgt Monolink je anderhalf uur lang kippenvel en zelfs natte ogen. Fantastisch hoe hij schakelt tussen ingetogen, emotionele vocalen over lief en (wereld)leed, dromerige soundscapes en schurende, groovende, melodische techno.
Het publiek, onder wie opvallend veel buitenlanders die de weg (terug) naar Amsterdam hebben gevonden, wil natuurlijk wel een tandje erbij op zo’n nachtfeest. En dat krijgt het. Rotterdammer Philou Louzolo pakt door met een sterk percussieve, bijtende sound. Daarna mogen de Berlijnse helden Âme en Dixon (Innervisions) het karwei klaren met een drie uur durende set.
Zaterdag: een diverse zonnedans in 7 delen
Die nachtelijke uitsmijter hebben we overigens aan ons voorbij moeten laten gaan, want vandaag willen we fris weer op om flink wat vroege acts te verkennen.
Op de (indoor) Generator stage schudt Animistic Beliefs al voor tweeën onze trommelvliezen wakker, met gruizige, woeste electro punk. Mooie verschijning ook, dit Rotterdamse duo; twee hanenkammen die hun brute brouwsel uiterst geconcentreerd uit een zelf gefabriceerd, plastic acid bakkie destilleren.
Net als Duitser BINH, om de hoek op de Filter stage waar vrijdagavond de opening was, spelen ze maar voor een handvol liefhebbers. Maar de zon vormt dan ook de grootste concurrentie. Het ruige NDSM-terrein baadt in het warme licht, veel vroege bezoekers doen zich eraan tegoed terwijl ze op een bankje hangen of een verkennend rondje lopen.
Diversiteit
En dan stuit je onvermijdelijk op die rijke niet-muzikale kant van DGTL. Naast de 7 podia zijn er bijvoorbeeld diverse grote, fraaie kunstprojecten. Zoals ‘(Not Your) Comfort Zone’ (foto boven), een tientallen meters lange tunnel die, wanneer je er doorheen loopt, blauwe lichtcirkels en onheilspellende soundscapes op je afvuurt. Ook een beauty: ‘HEYLO’, een imposante kleurenwaaier die uit 74 dunne laagjes bestaat en waar je onderdoor loopt.
Diversiteit, bewustzijn en duurzaamheid – het zijn dé handelsmerken van DGTL. En daarvan maakt het festival ook in sociaal opzicht echt werk. Zo stuit je dit jaar voor het eerst op een Awareness Crew, een team dat (via o.a. kleding en actieve gesprekken met bezoekers) aandacht geeft aan (seksuele) veiligheid en het jezelf kunnen zijn op en rond de dansvloer. En waar lees je nou op een Dixi zulke toilet-boodschappen als deze op DGTL:
Vibe
Of het nou door dit pro-actieve beleid komt, door de lentezon of door twee jaar lang wachten op festivals: de vibe is ook echt ongekend goed. Wat is het ook heerlijk om weer tussen zoveel lachende, genietende, uitbundige mensen te staan. En uiteraard is muziek daarbij meer dan omlijsting – het is en blijft het hoofdgerecht voor de duizenden bezoekers.
Meer spannende, nieuwe dingen vind je bij de LIVE stage, waar Elkka (ook al vrouw) een mooie, kleurrijke show geeft. De Londense bewandelt het pad van Monolink; ze is singer-songwriter een drapeert haar zoete vocalen over de warme, melodische house die ze uit haar controller tovert.
TSHA
Het drukst is het bij de doorzichtige Frequency- en AMP-stage, waar de zon vrij spel heeft en uplifting house de bijpassende sound is. In de eerstgenoemde, tropisch aangeklede tent horen we de dito sound van Fransman Folamour (foto boven). De Britse Jaguar (o.a. bekend van haar BBC-radioshow) strooit in de AMP met soulvolle, herkenbare tunes.
Voor landgenote en eveneens rising star TSHA is het in de overdekte Modular stage een ongelijke strijd. Maar de Britse laat ook onder het tentdoek de zon schijnen, via een warme set. Pas als de avond valt, wanneer Rampa en &ME overnemen met een diepe, bedwelmende back-to-back, wordt het hier echt druk en staan ook de balkons vol. Adriatique (foto onder) neemt het naadloos over van de Berlijnse Keinemusik-bazen. En wanneer good old Laurent Garnier, na een tergend eerste kwartier, afsluit met zijn intense, dampende techno is er van de tent weinig meer over.
Zondag: verrassende platen en milieubewustzijn
Wie zondagmiddag het festivalterrein opwandelt, merkt weinig van het feit dat de zaterdag zo groots gevierd is. De NDSM-werf is spic en span. Afval is, op een aantal sigarettenpeuken na, nergens te bekennen. Maar dat is ook gedurende de festivaldagen zo.
Toch bijzonder, zeker omdat nergens afvalbakken staan. Bewuste keuze, overigens. Op DGTL willen ze mensen bewust maken van hun aankopen. Niet alles is afval. Afval kan heel bruikbaar zijn. Alle bekers die worden verkocht aan de bar, worden later nog eens gebruikt. Het is een van de vele dingen waarmee DGTL zijn duurzaamheidsidealen tentoonstelt. En dus is de NDSM heerlijk schoon.
Samen met de Revolution Foundation werkt DGTL intensief samen om het festival zo duurzaam en circulair mogelijk te maken. Dat lukt al heel erg goed. Tijdens de Sustainability Tour eten we vegan burgers van Beyond Meat en zitten we op banken die volledig van afval, nee, van grondstoffen gemaakt zijn. Van weggegooide portemonnees of jeans kun je immers nog een heleboel dingen maken. Waaronder dus de meubels die over het hele festivalterrein verspreid staan.
Warmdraaien
Het is nog vroeg, dus er is alle tijd om lekker rond te wandelen over het terrein. Het uitzicht op het IJ en de Amsterdamse binnenstad blijft betoverend. DGTL voelt als een ontsnapping van alle hectiek van de dagelijkse sleur. Dat was nodig ook, na twee jaar zielsalleen in de achtertuin gedanst te hebben.
Na een korte middagwandeling glippen we even naar binnen bij de Gain stage, waar Tilburger Coloray (lees hier onze warm-up) een vroege dj-set speelt. De intieme stage is al goed vol. Zeker voor zo’n vroeg slot. De boomlange muzikale duizendpoot knipoogt en zwaait naar het publiek dat zich rond de dj booth heeft geschaard. Dat hij intens geniet, valt aan alles af te lezen.
Na een daverend applaus is het de beurt aan Perdu. Na de dromerige set van Coloray, gooit hij het over een andere boeg. Zijn eerste plaat is een heerlijke Chicago houseplaat. Totaal anders dan alles wat Coloray draaide, maar het past wél!
ROD b2b Deniro
Van de Gain verplaatsen we ons naar de Generator, waar technoliefhebbers de hele dag hun lol op kunnen. Al vroeg is het pakhuis aardig vol en dat is niet voor niets. Publiekslieveling Benny Rodrigues draait als ROD een back-to-back met Hagenaar Deniro. Ze speelden nooit eerder samen, maar de dynamiek zit meteen goed.
De twee grootmeesters (want dat zijn ze, laten we eerlijk zijn) schakelen moeiteloos van dubby technoclassics naar groovy acid van TAFKAMP (‘Darkness Calling’) om het publiek vervolgens van jetje te geven met een van Deniro’s eigen MPC Tracks. Misschien voelt een donker hol gepaster voor dergelijke techno, maar dit duo laat DGTL zien hoe zomers techno kan zijn.
Afrodeutsche
In de Modular staat Afrodeutsche flink te blazen. Haar tempo ligt al vroeg hoog. De tent loopt voller en steeds wordt de muziek een tikkeltje intenser. De Ghanees-Britse dj bouwt op naar een dromerige, maar rauwe climax. Met een grote glimlach op haar gezicht draagt ze het stokje over aan het Britse liveduo Overmono.
Hoe zorg je dat je de aandacht krijgt na zo’n temperamentvolle dj-set? Dat gaat eigenlijk heel simpel: gewoon je eigen ding doen. Vanaf de eerste klanken hebben de Britten het publiek te pakken. Overmono’s sound is zo uniek, zo divers. Het duo speelt enkel eigen werk.
De tent trilt van vreugde wanneer de eerste 4×4-kicks erin worden geblazen. Net als iedereen meegolft op het voorspelbare ritme, krijg je een classic UK garage break om de oren. Collectieve verbazing in de tent, maar op een positieve manier. Met elke verandering in de liveset pakken de Britten de tent volledig in. Ze klinken als een soort obscure versie van Disclosure. De sound is lief, maar uitdagend. Spannend om dat geluid zo vroeg op een mainstage te zetten, maar het werkt als een trein. Niemand in de Modular oogt verveeld.
Tandje erbij: VTSS en Blawan
Een bezoekje aan de AMP stage (foto boven) zit er niet in deze zondag. Drie headliners op een rij? Probeer je dan maar eens door het feestgedruis te werken om een dansplek te vinden. Geloof ons: het is niet te doen. Paul Kalkbrenner, Colyn en ARTBAT spelen er na elkaar. Al ruim voor aanvang van Kalkbrenners set is het onmogelijk om je er tussen te wurmen. De backstage wordt zelfs gesloten. Omdat het gevaarlijk warm en ontzettend druk werd in de AMP, lijkt de Filter een betere optie.
In het grote pakhuis is VTSS bezig met haar set (foto onder). De Poolse powervrouw is de afgelopen drie jaar uitgegroeid tot wereldwijde superster. Haar lange blonde haren wapperen mee op het ritme van de techno die ze door de Filter blaast. Onlangs verruilde de dj Berlijn voor Londen, en de Britse invloeden zijn in haar set duidelijk te horen. Steeds vaker draait VTSS tracks met een UK hardcore vibe, of nummers met een goeie jungle breakbeat tussendoor. Maar veranderd is ze niet. Integendeel: VTSS is nog net zo rauw als drie jaar geleden. Ze is gewoon nog beter en draait stoerder en gedurfder dan menig mannelijk collega.
Even verderop in de Generator maakt routinier Marcel Dettmann plaats voor Blawan. De Brit ziet er op zijn paasbest uit: zwarte pantalon, kek wit overhemd, zijn oren vol met de mooiste oorbellen uit zijn collectie. De licht opgestroopte mouwen onthullen zijn tattoos. Met ontzettend veel swag zet hij zijn platentas klaar.
Bij de eerste klank is al duidelijk dat Blawan is gekomen om onrust te stoken. Op een moordend tempo (148 bpm op de piek) maakt de Generator kennis met Blawans arsenaal aan technowapens. Van Stigmata tracks op vinyl, naar gabberachtige tracks op de CDJ’s. Het is een genot om te kijken hoe Blawan van het verleden naar het heden kan reizen in zijn dj sets. De avond valt ook precies tijdens dit techno hoogtepunt. Misschien maakt dat deze set extra bijzonder.
De überclimax
Hoe sluit je zo’n muzikale dag nu in stijl af? De keuze is enorm. ARTBAT kan je richting de hemel laten zweven, Moodymann is altijd een enigma en de moeite waard, maar Job Jobse is onze logische keuze. Amsterdam’s finest heeft de eer de Modular af te sluiten. Hoe? Nou ja, hij heeft een beetje hetzelfde effect op DGTL als Paul Kalkbrenner. De Modular is overvol en ook bij Jobs set wordt de backstage gesloten.
Jobse neemt de Modular bij de hand en creëert moment na moment na moment. De hele tent, inclusief de backstage, hangt aan zijn lippen. De breaks vliegen je om de oren, iedereen stuitert mee. Dan weer een tranceklassieker, dan nog zo’n kletsende breakbeat. Alles wat hij draait valt in de smaak.
Ons persoonlijke hoogtepunt is toch wel de bubbling housetune die heel soepeltjes wordt in- en uitgemixt. Zo’n tropische verrassing middenin een set die sowieso al constant indruk achterliet… Dat is niet alleen knap, het is een teken van virtuositeit, van een skillset waar menig mens bang van wordt en vooral een teken van vakmanschap.
DGTL
Meer nagenieten van DGTL kan via de website of socials van het festival.
